نقاش شهر

با این تا می کنم هربار

که شاید فکرتو کشتم

شاید یادم بره گفتی

نذار خالی شه انگشتم

تو چشماش خیره می مونم

که شاید رنگ آبی شه

که شاید مثل اون روزا

دلم مثل اقاقی شه

اینم قربونیه من شد

بهش دنیاشو مدیونم

همیشه با یه عذ خواهی

تو دل می گم که مجنونم

یه وقتایی که می خنده

دلم از غصه می سوزه

فقط از روی دلسوزی

چشام چشماشو می دوزه

شنیدم توی انگشتت

یه تیکه آهن زرده

یه تیکه آهن بی روخ

یه تیکه آهن سرده